Wij gebruiken vaak de obstaclerun-/survivalrunsport als tool tijdens onze coach-sessies. De hindernissen die we in deze sport moeten overbruggen zijn niet alleen fysiek pittig, maar ook mentaal. Soms kan een hindernis daardoor plotseling voor prachtige inzichten zorgen.
Een van onze coachees melde zich eerst aan voor personal training. Ze was doodop en altijd moe. Ze weet het aan het feit dat ze de laatste maanden weinig aan sport had gedaan. Ze dacht dat als haar conditie zou verbeteren, alles een stuk makkelijker zou gaan. Klopt, als je fit bent kan je meer aan. Dus zijn we met haar aan de slag gegaan. In een rustig tempo bouwden we de hindernistraining op. Veel basis-hindernissen gingen haar goed af, maar er bleven een paar hindernissen, die onmogelijk leken.
Een van die hindernissen zijn de ringen. Je moet van ring naar ring zwaaien, waarbij je telkens aan één arm hangt. Ze kreeg dit niet voor elkaar. Aan twee handen hangen geen probleem, maar zodra ze een hand moest loslaten, liet ze zich op de grond vallen. Uit eerdere oefeningen hadden we al ontdekt dat kracht niet het probleem was. Die had ze genoeg.
De reden dat het niet lukte is dat ze letterlijk niet los durfde te laten. Ik vroeg of ze dit herkende en dit thema tegenkwam in haar werk en/of privé. Ze keek me aan, eerst opstandig, daarna met waterige ogen. Dit was precies het gene waar ze op haar werk tegenaan liep. Ze voelde zich als zorgspecialist zo verantwoordelijk voor haar patiënten én collega’s dat ze letterlijk haar werk niet los durfde te laten. Ze maakten overuren en was 24 uur per dag bezig met haar werk in haar hoofd. Dit naast het draaiende houden van een gezin met jonge kinderen.
Ringen zijn nog steeds niet haar sterkste punt, maar op werkgebied heeft ze mooie stappen gezet. Leren loslaten, vertrouwen te hebben in collega’s en door haar leven in te delen in privétijd en werktijd heeft ze rust en meer ruimte. Iets wat niet makkelijk is in deze Covid-19 tijden.
Die ringen daar werken we aan, elke training komt ze er eentje verder…..